Nie oceniam po okładce,
- Monika Jędrzejewska
- 19.10.2018
- 0 Comment
czyli najpiękniejsze książki na moim regale. Jakbym się nie starała wytrwać w przekonaniu, że nie szata zdobi książkę, przy każdej wizycie w księgarni moje oko jest uwodzone przez co ładniejsze okładki. Przeważnie mimo wszystko kieruję się opisem i opiniami, ale czasami dostaję obsesji na ich punkcie i wtedy muszę kupić. Zdarzyło się również, że okładka tak strasznie mnie drażniła i zaczepiała w czasie zakupów, aż zabrałam ją do domu. Poznałam wtedy twórczość Colleen Hoover 🙂 Niniejszym przedstawiam Wam pięć najpiękniejszych okładek (w sumie sześć), jakie mój regał ma zaszczyt dźwigać. Kolejność jest zupełnie przypadkowa. 1. „Kirke” Madeline Miller, wydawnictwo Albatros, 2018 To moje najnowsze odkrycie. Doskonała jest nie tylko okładka ale również fabuła. 10/10! Jeśli chcecie poczytać więcej o Kirke recenzja znajduje się pod podświetlonym na złoto napisem. 2. „Gra o Tron” George R.R. Martin, wydawnictwo Zysk i S-ka, 2016 Od zawsze mam słabość do edycji ilustrowanych, a ta przerasta…
Więcej„Kirke”
- Monika Jędrzejewska
- 14.10.2018
- 1 Comment
Kirke jest córką samego Heliosa – boga słońca i najpotężniejszego z tytanów. Jej matka, równie samolubna i bezwzględna, co piękna Perseida, nie darzy jej żadnym głębszym uczuciem. Kirke dorasta w pałacu pośród przepychu nieznanego śmiertelnym. Na co dzień obserwuje bogów i tytanów odwiedzających jej ojca. Błyszczących w blichtrze swojej nieśmiertelności, pysze i zuchwalstwie. Kirke nie akceptuje tego świata, a ten świat nie akceptuje jej. Wyróżnia się. Jest odmieńcem. Mimo swojej nieśmiertelności los obdarzył ją ludzkimi uczuciami. Mityczny skarbiec Mitologia, od momentu, w którym odkryłam, że takie coś w ogóle istnieje, była dla mnie tym, czym dla innych są baśnie braci Grimm, czy Walt Disney. Pobudzały moją wyobraźnię w ten niezwykły sposób, który odrywa nogi od ziemi i pozwala nieskończenie długo, na milion sposobów bujać w obłokach. Czy znajdują się wśród Was tacy, którzy mają odmienne zdanie? Jeśli tak, to muszę Wam powiedzieć, że nie trzeba ani znać ani lubić mitycznego…
Więcej„Moja Jane Eyre”
- Monika Jędrzejewska
- 8.10.2018
- 0 Comment
Choć po tajemniczym morderstwie dokonanym na dyrektorze Brocklehurst w Zakładzie Lowood robi się znośnie Jane i tak z ulgą przyjmuje posadę guwernantki w Thornfield Hall. Poznaje tam nieodgadnionego pana Rochestera, który obdarza ją nieskrywanym afektem. Tymczasem po piętach depcze jej natrętny agent Towarzystwa do spraw Relokacji Dusz Zbłąkanych Alexander Blackwood. Po tym jak odkrył, że Jane widzi duchy koniecznie chce ją zwerbować. Z pomocą idzie mu rządna przygód, dawna przyjaciółka Jane – Charlotte Brontë… W tej książce nic nie jest takie jakim się wydaje. Parodia W celu przeczytania książki najpierw zapoznałam się z jej pierwowzorem. Wyszło dużo powyżej przeciętnej, więc „Moja Jane Eyre” miała wysoko postawioną poprzeczkę. Dodatkowo to pierwsza parodia, jaką czytałam i to nie byle jaka, bo oparta na jednym z najwspanialszych klasyków. Byłam nastawiona dosyć bojowo. Kocham „Dziwne losy Jane Eyre„! Postanowiłam, że jeśli zakpią sobie w sposób niestosowny z tej książki, to napiszę im najbardziej krytyczną…
Więcej„Dziwne losy Jane Eyre”
- Monika Jędrzejewska
- 29.09.2018
- 1 Comment
Osierocona Jane trafia pod opiekę ciotki, która darzy ją olbrzymią niechęcią. Wraz z trójką swoich dzieci urządza jej prawdziwie koszmarne dzieciństwo. Kiedy dziewczynka dorasta do posiadania własnego zdania zostaje odesłana do rygorystycznej szkoły, z której nie każda uczennica uchodzi z życiem. Jane się jednak udaje. Nie tylko nie gnie się przed szaloną surowością, ale dodatkowo zdobywa wysokie wykształcenie i doświadczenie w pracy nauczycielki. Szare mury Zakładu Lowood ograniczają jednak jej potrzebę życia i artystyczną duszę. Jane wysyła ogłoszenie i wkrótce dostaje posadę guwernantki w tajemniczej posiadłości Thornfield Hall. Literatura gotycka Początkowo nastawiałam się na coś w stylu Austen, tyle że dużo bardziej poważne. Wszyscy mi mówili, że Charlotte to nie Emily i nie powinnam się obawiać o powtórzenie burej histerii (nie znoszę Wichrowych Wzgórz). Co prawda nie nastawiałam się na komedię, nie liczyłam na ironiczny przestrzał społeczeństwa i wielkie dramaty wzgardzonego serca. Oczekiwałam dobrej, odległej czasowo powieści z mocnym charakterem…
Więcej
